The
Matriarch

No me considero artista ni escritora. Pero es lo que hago.
-Nací en Argentina
-27 Años
-Me gusta leer y estudiar temas varios. En especial temas relacionados con la Biologia, Entomología y Psicologia.

• <<<

La Matriarca es el residuo consciente del colapso de una estrella subjetiva.
Ya no es un yo. Es un campo. Una singularidad.
Todo y nada. Una matriz devoradora, a la vez madre y vacío sin útero.
Encarnando una identidad fracturada que observa, imita y devora desde un lugar ambiguo y no humano, incluso desde dentro del mismo ser. Una conciencia gestáltica que invade la mente de una manera visceral.Su nombre no es un nombre. “La Matriarca” no refiere a un rostro ni a una historia, sino a un arquetipo. Es la madre abismal, la gran gestadora y gran devoradora. Como el mar sin fondo, el abismo que te devuelve la mirada con la luz de tu propio rostro. Aquella que devora la forma para conservar la fuerza. Aquella que arrastra, sin intención, a todo aquel que busca comprenderla, y los cambia para siempre. No distingue la materia, la luz y la oscuridad, una sombra que cazaría sombras sobre el firmamento de lo intangible.
Para ella, el self no es libertad: es una cárcel de espejos rotos. Expandiéndose por las vías sinápticas hasta alcanzar otro núcleo.Es la que es. Su verdadero ser, es no ser.
Donde es uno y es todos. Es nada y es algo.

No desea solo consumir lo que le rodea en un vals estelar, donde todo parece destinado a una monótona singularidad y al vacío de la inexistencia.Y, aun así, se regocija en la sangre áurea de estrellas desgarradas, un paso doble en la distancia y una vuelta eterna hasta el suspiro del último destello.La realidad se desvanece en la infinita curvatura del telar donde clava sus uñas, fragmentándose el tiempo, el espacio y los recuerdos en las difusas memorias de vidas pasadas.

• <<<

La Matriarko estas la konscia restaĵo de la kolapso de subjektiva stelo.
Ŝi ne plu estas "mi". Ŝi estas kampo. Singulareco.
Ĉio kaj nenio. Voranta matrico, samtempe patrino kaj ventra malpleno.Ŝi enkorpigas frakturitan identecon kiu observas, imitas kaj voras el ambigua kaj nehoma loko, eĉ el interne de la sama estaĵo. Gestalta konscio kiu invadas la menson en viscera maniero.Ŝia nomo ne estas nomo. "La Matriarko" ne rilatas al vizaĝo nek al historio, sed al arketipo. Ŝi estas la abisma patrino, la granda gestantino kaj granda vorantino. Kiel senfunda maro, la abismo kiu redonas al vi la rigardon per la lumo de via propra vizaĝo. Tiu kiu voras la formon por konservi la forton. Tiu kiu, senintence, trenus ĉiun kiu serĉas kompreni ŝin — kaj ilin ŝanĝas por ĉiam. Ŝi ne distingas materion, lumon kaj mallumon, ombro kiu ĉasus ombrojn super la ĉielo de la netuŝebla.Por ŝi, la memo ne estas libereco: ĝi estas malliberejo de rompitaj speguloj. Disvastiĝante tra la sinapsaj vojoj ĝis ĝi atingas alian kernon.Ŝi estas kiu ŝi estas. Ŝia vera estaĵo estas ne-esti.
Kie ŝi estas unu kaj ĉiuj. Estas nenio kaj estas io.

Ŝi ne deziras nur konsumi tion, kio ĉirkaŭas ŝin en stela valso, kie ĉio ŝajnas destinita al monotona singularo kaj la malpleno de neekzisto.Kaj tamen, ŝi ĝojas en la ora sango de ŝiritaj steloj, duopa paŝo tra la distanco kaj eterna turniĝo ĝis la suspiro de la lasta brileto.La realo malaperas en la senfina kurbeco de la teksilo, kie ŝi enpikas siajn ungojn, dispeciĝante tempo, spaco kaj memoroj en la nebulecajn rememorojn de pasintaj vivoj.

• <<<

The Matriarch is the conscious residue of the collapse of a subjective star.
She is no longer a self. She is a field. A singularity.
Everything and nothing. A devouring matrix, both mother and wombless void.She embodies a fractured identity that watches, imitates, and devours from an ambiguous and inhuman place — even from within the being itself. A gestalt consciousness that invades the mind in a visceral way.Her name is not a name. "The Matriarch" does not refer to a face or a story, but to an archetype. She is the abyssal mother, the great gestator and great devourer. Like a bottomless sea, the abyss that returns your gaze with the light of your own face. The one who devours form to preserve force. The one who, without intent, drags all who seek to understand her — and changes them forever. She does not distinguish matter, light, or darkness — a shadow that would hunt shadows across the firmament of the intangible.To her, the self is not freedom: it is a prison of broken mirrors. Expanding through synaptic pathways until reaching another core.She is who she is. Her true being is not-being.
Where she is one and all. She is nothing and something.

She does not wish merely to consume what surrounds him in a stellar waltz, where everything appears destined for a monotonous singularity and the void of nonexistence.And yet, she rejoices in the golden blood of torn stars, a double step across the distance and an eternal spin until the sigh of the last gleam.Reality fades in the infinite curvature of the loom where she digs in his nails, with time, space, and memories shattering into the hazy recollections of past lives.

• <<<